Straw Dogs magazine… (ένα περιοδικό σε μικρές ιστορίες / μέρος τρίτον και τελευταίον)

Η ιστορία πάει τόσο πίσω που πια έχω αρχίσει να μπερδεύω τα μέρη, τα πρόσωπα, τις συζητήσεις που δεν έμειναν και κάποιες άλλες που ήταν εκεί για να επανέρχεσαι ακριβώς την επόμενη βραδιά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως υπήρχε πάντα το όνομα με την πρώτη του λέξη να μην καταλήγει σε y αλλά σ’ ένα w που πάντα μόνιαζε με τη μορφή σκαμπανεβάσματος. Straw Dogs. Αυτό ήταν πάντα το όνομα όταν ένα νέο σχέδιο σκαρωνόταν, όταν ένα καινούργιο fanzine έμπαινε στην διαδικασία να καμωθεί, όταν πάντα και μόνο το χαρτί ήταν μπροστάρης αυτού του ονόματος. Η ιστορία τελικά πάει πολύ πίσω και θα ξεκινήσει κάπως έτσι, που γράφει και το κλισέ.

Ήταν ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι και τα ‘πινα μονάχος στο Pulp στη Θεσσαλονίκη, προσπαθώντας να κάνω τους στίχους να κάτσουν καλά μέσα σ’ ένα μικρό μπλε σημειωματάριο. Οι στίχοι δεν έμαθα ποτέ τι κάνανε και που κάθισαν μιας κι εκείνο το σημειωματάριο χαρίστηκε, αλλά εκείνο που θυμάμαι ήταν η ιδέα να στήσω ένα τετρασέλιδο υπό τον τίτλο Straw Dogs μαζί μ’ έναν φίλο από τα νότια της χώρας σε μορφή φωτοτυπίας και με το χαρτί του ωχρό ωσάν αρρωστιάρικο σκυλί. Το τετρασέλιδο θα περιελάμβανε μονάχα δυο ποιήματα που στην ουσία θα ήταν ένα. Η ολοκληρωτική ιδέα έλεγε να το ξεκινά ο φίλος και να το συνέχιζα εγώ. Με μια κιτρινιάρα Α3 διπλωμένη στη μέση, όποιος έχει ασχοληθεί με τα fanzines γνωρίζει πως μπορεί να φτιάξει το πρώτο του έντυπο θαυμάζοντας κατοπινά την παρθενική του εκδοτική μπαγαποντιά. Σ’ ένα δεύτερο μικρό μπλε σημειωματάριο, όπως θυμάμαι τώρα και υπάρχει κάπου σ’ ένα δωμάτιο στην Αθήνα, είχα ξεκινήσει εκείνο το ποίημα αλλά ποτέ δεν το ‘στειλα στον φίλο απ’ το Νότο. Είχα μουτζουρώσει κάμποσες σελίδες με λογότυπα της κακιάς ώρας γράφοντας σαν τιμωρία τη λέξη Straw Dogs με καμιά πενηνταριά διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες, είχα ζωγραφίσει σκυλιά που μόνο με σκυλιά δεν μοιάζανε, είχα καμώσει  σχέδια και σκίτσα που δεν καθόντουσαν με τίποτα καλά στις μικρές αυτές σελίδες του μπλε σημειωματάριου.

Straw Dogs κι όχι Stray Dogs. Το y έφευγε και τα σκαμπανεβάσματα του w ήταν εκεί σαν μεταπτώσεις που φιξάρουν τις ζωές μας. Φταίει κι ο Σαμ Πέκινπα βέβαια γι’ αυτό, όπως φταίει και για πολλά άλλα κινηματογραφικά βίτσια της ζωής μας. Είναι βλέπεις εκείνα τα τελειωτικά λεπτά της δικιάς του ταινίας όπου ο Χόφμαν ρολάρει πανώρια την ατάκα: «Ok, you've had your fun. I'll give you one more chance, and if you don't clear out now, there'll be real trouble. I mean it», προμηνύοντας αληθινούς μπελάδες έως ότου πέσουν οι τίτλοι τέλους. Κείνο το τετρασέλιδο δεν έγινε ποτέ τελικά μα ούτε και το ποίημα γράφτηκε εν τέλει.

Τα χρόνια πέρασαν κι όπως γράφει και ο ποιητής «εγώ χάθηκα σε δύσκολους δρόμους». Τα σχέδια με προμετωπίδα τις δύο λέξεις Straw Dogs υπήρχαν πάντοτε εκεί, δίπλα στα πάθη που ευτυχώς δεν μας ξέκαναν, δίπλα σε φίλους που είτε έφευγαν, είτε έμεναν, είτε κινούσαν για μια δικιά τους μεριά, είτε κάθονταν στην άκρη γιατί πάντα υπήρχε ένα άλλο σχέδιο να τους πάρει το κεφάλι. Έτσι είναι η ζωή, έτσι ήταν κι έτσι θα συνεχίζει να είναι. Όλα τα υπόλοιπα, κουραφέξαλα του κεφαλιού μας είναι κι αν έχεις μάθει να περιμένεις υπομονετικά, η κέντα θα ‘ρθει πριν βιαστείς και την πατήσεις σαν τον Στηβ ΜακΚουήν στο Cincinnati Kid.

Πριν ενάμιση και πάνω χρόνο, η προμετωπίδα βάλθηκε να οδηγηθεί για κάτι μεγαλεπήβολο που ευτυχώς και πάλι έβαλε τελεία πριν καν ξεκινήσει. Τώρα που κάθομαι εδώ, σ’ ένα δωμάτιο 25 τετραγωνικών μέτρων με κλεμμένο κόκκινο κρασί και τον Mark Eitzel να μου τα λέει μετά από μια καρδιακή προσβολή, θυμάμαι πως η μόνη φορά που χρησιμοποίησα το Straw Dogs ήταν σ’ ένα ποίημα.

Από εκεί και πέρα έπρεπε να ‘ρθει ένα κορίτσι να με βρει παράλογα και να συμβεί μια ιστορία μεταξύ μας που δεν υπάρχει περίπτωση να σου πω ούτε τη μισή αλήθεια. Να με θρονιάσει σ’ έναν άλλο τόπο, προσπαθώντας να μερώσει τα χείλη με το δοξάρι, να μοιράσει χρόνο στην υπομονή και στο ρήμα «γιατί», να μάθει ν’ αστειεύεται ακόμα και με τα πιο σοβαρά πράγματα και σε δυο ερωτήσεις νύχτας ταβανιού όπου η πρώτη έλεγε «για ένα περιοδικό» κι η δεύτερη μολόγαγε θέματα και λοιπά, ήρθε κατάφορα η τρίτη με τον πιο περιβόητο διάλογο στις ιστορίες βαπτίσεως παρθενικών εγχειρημάτων που θέλησαν παντού και πάντα να σηκώσουν σκόνη πίσω τους:

«Και πως θα τ’ ονομάσουμε»;

«Straw Dogs, απλά Straw Dogs»

«Πως σου ‘ρθε»;

«Θα σου πω μια ιστορία κάποια στιγμή που δυστυχώς δεν τη θυμάμαι τώρα… πάνε χρόνια πια»…

.............................................................................. 

Το Straw Dogs magazine κυκλοφόρησε μόλις τρεις μέρες. Τα πάντα για το περιοδικό που στήσαμε μαζί με την Γιώτα Παναγιώτου μπορείτε να τα δείτε στο ιστολόγιο

http://strawdogsmagazine.blogspot.com/

και στη σελίδα στο facebook

http://www.facebook.com/Straw.Dogs.Magazine

Προς λογοτεχνικά και φιλοτεχνικά βαμπίρια των τεχνών και των γραμμάτων καθώς και τσαμπατζήδες εξυπνάκηδες που επιθυμούν review, παρουσιάσεις και γενικώς «δεν βάζω το χέρι στη τσέπη αλλά πουλάω μούρη»… Προσοχή! Δαγκώνει! Αν έχεις άντερα έλα μαζί με τον μπόγια να μας μαζέψεις!