Οι Ασυγχώρητοι

Ήταν ευπαρουσίαστη κοπέλα με καλές προοπτικές αποκατάστασης. Γι' αυτό η μητέρα της το πήρε κατάκαρδα όταν η κόρη της παντρεύτηκε τον Ουίλλιαμ Μάννυ, πασίγνωστο κλέφτη και φονιά περιβόητο για την κακία και το βίαιο χαρακτήρα του. Δεν πέθανε όμως εξαιτίας του, όπως φοβόταν η μητέρα της αλλά από ευλογιά.

Λίγο αργότερα, η κ. Α. Φέδερς έκανε το δύσκολο ταξίδι μέχρι το Χότζμαν Κάουντυ για να επισκεφθεί τον τάφο της μοναχοκόρης της. Ο Ουίλλιαμ Μάννυ με τα παιδιά, σύμφωνα με τις φήμες είχαν προ πολλού εγκατασταθεί στο Σαν Φραντσίσκο, όπου πλούτισαν απ' το εμπόριο. Και τίποτα πάνω στο μνήμα δε μαρτυρούσε γιατί η μονάκριβή της παντρεύτηκε έναν πασίγνωστο κλέφτη και φονιά περιβόητο για την κακία και τον βίαιο χαρακτήρα του.

ΝΝΖΥ...

Πρέπει να πάψεις πια να ασχολείσαι με αυτούς εκεί κάτω. Όσο τους δίνεις σημασία τόσο πιο πολύ μπαίνουν στη ζωή σου και στη ζωή μας και στο τέλος, δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, αλλά τρως όλη σου τη ζωή με αυτούς. Σ’ έφεραν στο σημείο να τους παρακολουθείς εσύ και όχι αυτοί εσένα -αυτή είναι η παγίδα τους!!

Νίκος Νικολαΐδης / The Zero Years

The Ballad of Cable Hogue

-Έι, πάντα πίστευα πως εσείς οι τραπεζίτες κλέβετε για λογαριασμό των πλούσιων. Δεν ήξερα ότι θα μιλήσετε μ’ ένα σκουπίδι σαν εμένα.

-Δεν κλέβουμε.

-Δανείζετε, δανείζεστε, επενδύετε και υποθηκεύετε και τα παίρνετε όλα πίσω. Πως στο διάολο το αποκαλείτε αυτό;

-Πως σε λένε;

-Cable Hogue, Cable with an L -E

Ο Jason Robards στην ταινία 

The Ballad of Cable Hogue 

του Sam Peckinpah (1970)

Johnny Guitar

-«Το γλεντάμε κύριε Λόγκαν;»

-«Δεν είχα ύπνο».

-«Σε βοηθάει αυτό που πίνεις;»

-«Κάνει τη νύχτα να κυλάει πιο γρήγορα. Εσένα τι σε κρατάει ξύπνια;»

-«Όνειρα, κακά όνειρα».

-«Α ναι, κι εγώ βλέπω τέτοια που και που. Να πιες λίγο, θα στα διώξει».

-«Το έχω δοκιμάσει και δαύτο. Δε κάνει τίποτα».

-«Πόσους άντρες έχεις ξεχάσει;»

-«Όσες γυναίκες θυμάσαι ακόμα».

On the Bowery

Πρόσωπα απόκληρα, παρίες αναθεματισμένοι, δάχτυλά τρεμάμενα που σαν μετά από δυο τρία ποτηράκια βρίσκουν το σταθερό ρημάδι τους αδειάζουν τσέπες για την συνέχεια. Πιάνουν πανί ξεφτισμένο αναζητώντας το μαγικό χαρτονόμισμα, τον άρτο τον επιούσιο που κρύβεται σε μισό δολάριο, σε μερικά σέντς στον μπαγαποντιάρικο ξεπαραδιασμό του διπλανού σκαμπό, στους επόμενου αλκοολικού συνδαιτυμόνα που θα κεράσει την ομήγυρη, κοκκινίζοντας μύτες είτε με πορτό, είτε με μπύρα, είτε οποιουδήποτε άλλου αλκοολικού δαιμονικού που ξεπατώνει στις μπάρες ένα ακόμα ποτήρι. Πότε σινεματογραφήθηκε το «πίνειν» τόσο καθάρια; Τόσο αφοπλιστικά καίρια χωρίς χολιγουντιανά φτιασιδώματα και ταμπέλες κάλπικης παρακμής; Το ποτήρι του αλκοολικού δεν μένει ποτέ στη μέση ή λίγο πριν τελειώσει, καμιά στάλα δεν αγγίζει τον κόσμο, όλα πάνε στο λαρύγγι και στο καλό κατευόδιο προς το συκώτι. Αρκετά όμως!
Ο μέγας John Cassavetes σε πολλές συνεντεύξεις του ανέφερε μεταξύ άλλων πως μια απ’ τις μεγαλύτερες επιρροές του ήταν ο σκηνοθέτης Lionel Rogosin. Ο τελευταίος με τη σειρά του είχε δώσει όρκο πως όποτε έβρισκε μπροστά του φασίστες και ρατσιστές θα τους πολεμούσε με κάθε δυνατό τρόπο. Πριν ξεκινήσει όμως το δικό του «ταξίδι» ο Rogosin έφτιαξε ένα κινηματογραφικό έπος μεταξύ ντοκιμαντέρ και πραγματικότητας με την δεύτερη να κερδίζει κατά κράτος.
Η ιστορική συνοικία Bowery του Μανχάταν στη δεκαετία του ’50. Μπέκρες, ρεμάλια, άστεγοι, γέροι με το ένα πόδι στον άλλο κόσμο, όλοι είναι εκεί. Δεν περιμένουν τίποτε άλλο εκτός από το επόμενο ποτηράκι. Ο Ray Salyer, εργάτης στο σιδηρόδρομο, με μια βαλίτσα ρούχα στο χέρι ψάχνει για το επόμενο καφενείο που θα καθίσει να πιει τα ποτά του. Σ’ ένα από αυτά θα τον πλησιάσει ο γερό - Gorman Hendricks και θα του προτείνει να ξοδέψει τις τελευταίες του δεκάρες με την παρέα που δεν ξεδιψάει ποτέ. Ο Ray φυσικά και θα πιεί όλα τα λεφτά του με τους υπόλοιπους κι ένα τριήμερο αλκοολικό οδοιπορικό από εκεί και πέρα θα πάρει μπρος με όλα τα συνεπακόλουθα. Τα πεζοδρόμια για κρεβάτια έχουν τον καλύτερο ύπνο, τα ρούχα στη βαλίτσα ένα καλό αντίτιμο για τα επόμενα ποτά, η εκκλησία και ο Τζίζους το καλύτερο άλλοθι μιας ακόμα καλύτερης παραμύθας και ο κώδικας των «έντιμων» μπεκρήδων στην παλάμη γραμμένος και στο συκώτι ριζωμένος.
Το πώς φτιάχτηκε η ταινία που ξεκίνησε ως ντοκιμαντέρ, συνέχισε ως ταινία, κατέληξε σε κάτι μεταξύ των δύο, τραβήχτηκε πολλές φορές είτε με γραμμένους διαλόγους, είτε με αυτοσχεδιασμούς, κατέγραψε με κρυφές κάμερες και ύστερα με φανερές, είναι λεπτομέρειες που κάθε εμπόδιο και κάθε απόφαση συνέβαινε για να φτάσει το καθοριστικό αυτό κινηματογραφικό ξάφρισμα της μιας ώρας και κάτι μπροστά στις οθόνες. Αυτό που έχει σημασία, τουλάχιστον για μένα, πέρα του ότι έχουμε να κάνουμε με μια από τις καλύτερες ταινίες πάνω στο θέμα του αλκοόλ, είναι δυο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που συνοδεύουν τον μύθο της ταινίας. «Καβλωμένο» ως συνήθως το Χόλυγουντ αναζήτησε τον Ray Salyer (που παίζει τον εαυτό του στην ταινία) προτείνοντάς του ρόλους σε διάφορες παραγωγές. Ο Salyer αρνήθηκε τα πάντα και προτίμησε να παραμείνει στο Bowery συνεχίζοντας τις αλκοολικές του περπατησιές σε κάθε ρούγα της συνοικίας αποτελειώνοντας όλες τις μπύρες που στάθηκαν μπροστά του και δεύτερο; Ο γερό - Gorman Hendricks (που και πάλι παίζει τον εαυτό του) πέθανε κάτι βδομάδες αργότερα και αφού η ταινία είχε βγει στους κινηματογράφους. Ο σκηνοθέτης Lionel Rogosin φρόντισε τα πάντα για την κηδεία του και συνάμα δεν εγκατέλειψε ποτέ τον Salyer όσες φορές χρειάστηκε ο τελευταίος την βοήθειά του.
Δες φάτσες και ατμόσφαιρα στο παρακάτω trailer και ψάξε να βρεις μια ταινία που έδωσε μια γερή κλωτσιά στον κώλο καλογυαλισμένων ταινιών που καταπιάστηκαν με τον «δαίμονα στο μπουκάλι» που έλεγε κάποτε κι ένας παρελθοντικός φίλος.

I should have never learned words...

Hangman… by Maurice Ogden

Ένας δήμιος καταφθάνει στη πόλη κι αρχίζει να κρεμάει έναν έναν τους κατοίκους της. Κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν αντιστέκεται, κανείς δεν μιλάει, μιας και ο φόβος ότι ο καθείς μπορεί να είναι το επόμενο θύμα, υπάρχει καθοριστικά. Η πόλη τελικά ξεκληρίζεται καθώς ο ένας μετά τον άλλον οδηγούνται στην αγχόνη με μοναδικό επιζώντα τον αφηγητή τούτου του υπέροχου ποιήματος που έγραψε ο Maurice Ogden το 1951. Και γι’ αυτόν όμως το τέλος είναι κοντά, μιας και δεν υπάρχει κανένας να τον σώσει ή να τον υπερασπιστεί.
Το ποίημα του Ogden είναι επηρεασμένο από κάποιες δηλώσεις του γερμανού, αντί ναζί πάστορα, Martin Niemoller, όπου την περίοδο του χιτλερισμού, έλεγε: «Πρώτα ήρθαν για τους κουμουνιστές αλλά δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κουμουνιστής. Ύστερα ήρθαν για τους εργάτες των συνδικάτων αλλά δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν εργάτης των συνδικάτων. Ύστερα ήρθαν για τους Εβραίους αλλά δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Ύστερα ήρθαν για μένα και δεν υπήρχε κανένας να μιλήσει για μένα». Το ποίημα μιλάει ξεκάθαρα γι’ αυτούς που μένουν με σταυρωμένα τα χέρια και την δεκαετία του ’50 χρησιμοποιήθηκε αρκετά εναντίον του Μακαρθισμού. Το 1964 οι Les Goldman και Paul Julian «πήραν» το ποίημα του Maurice Ogden κι έφτιαξαν ένα υπέροχο animation γεμάτο κυνισμό, δείχνοντας απλά κι όμορφα την παράνοια που διέπει μερικούς από το ανθρώπινο είδος. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Ολόκληρο το ποίημα μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ

Johnny and Vienna

The Junky’s Christmas… by William S. Burroughs

Σκηνοθεσία: Nick Donkin & Melodie McDaniel
Αφήγηση: William S. Burroughs

Και η ιστορία ξεκίνησε κάπως έτσι…

It was Christmas Day and Danny the Car Wiper hit the street junksick and broke after seventy-two hours in the precinct jail. It was a clear bright day, but there was warmth in the sun. Danny shivered with an inner cold. He turned up the collar of his worn, greasy black overcoat. This beat benny wouldn't pawn for a deuce, he thought.

Fat City

Oma: Ξέρεις ποιοί είναι οι φίλοι σου;

Tully: Άκου, οποτεδήποτε χρειαστείς οτιδήποτε, απλά έλα να με βρείς.

Oma: Τους άλλους εκεί δεν θα τους ρωτούσα ούτε την ώρα.

Tully: Δεν θα σου απαντούσαν.

Oma: Ξέρεις κάτι; Είσαι το μόνο κάθαρμα που αξίζει κάτι εδώ μέσα.

Tully: Το εκτιμώ αυτό...επειδή υπάρχει κάτι που πραγματικά μ' αρέσει σε σένα.

Oma: Κι εσύ μ' αρέσεις...

Tully: Σ' εμάς.

Oma: Ας φύγουμε απ' αυτό το καπηλειό.

Tully: Πάμε κάπου αλλού...Έι, είσαι εντάξει;

Oma: Δεν ξέρω.

Tully: Θα τα καταφέρεις;

Oma: Υποθέτω πως είμαι μεθυσμένη.

Tully: Μην ανησυχείς για τίποτα, θα σε πάω σπίτι...Μπορείς να βασίζεσαι σε μένα...Καλά πάμε;

Oma: Ναι.

Tully: Τι συμβαίνει;

Oma: Σ' αγαπάω τόσο πολύ...

Tully: Έλα πάμε...όλα θα είναι εντάξει τώρα.

Oma: Έτσι νιώθω.

Tully: Έτσι είναι...Μπορείς να βασίζεσαι σε μένα σωστά;

Oma: Ναι.

Tully: Κι εγώ μπορώ να βασίζομαι σε σένα;

Oma: Ναι

Tully: Εγώ μπορώ να βασίζομαι σε σένα κι εσύ μπορείς να βασίζεσαι σε μένα και μπορούμε να βασιζόμαστε ο ένας στον άλλον...

and here's the scene

Burroughs The Movie

...αν και σιχαίνομαι τα μνημόσυνα
κλικ στην εικόνα...
Ψηλέ απ' τον βορρά...
Για σένα που με καταλαβαίνεις...

Go away! I'm trying to die!

"Sally: Are you all right?
Baron Munchausen: Am I dead?
Sally: No.
Baron Munchausen: Blast!
Sally: Who are you really?
Baron Munchausen: [groans]
Sally: Baron Munchausen isn't real, he's only in stories.
Baron Munchausen: Go away! I'm trying to die!
Sally: Why?
Baron Munchausen: Because I'm tired of the world and the world is evidently tired of me.
Sally: But why? Why?
Baron Munchausen: Why, why, why! Because it's all logic and reason now. Science, progress, laws of hydraulics, laws of social dynamics, laws of this, that, and the other. No place for three-legged cyclops in the South Seas. No place for cucumber trees and oceans of wine. No place for me.

The Misfortunates

"Life went on...Of course, that's what sometimes makes it difficult."

Σε μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων, ο πρωταγωνιστής τα λέει όλα για τα τρένα...

"Το τρένο συνέχιζε να ανοίγει δρόμο μέσα στη ζωή μου. Αλλά για πολλά συγχωρείς ένα τρένο, κυρίως επειδή είναι ένα τρένο. Καμία σχέση με αυτοκίνητο, διασχίζει ότι σπάνιο έχει ο κόσμος. Τα μετρημένα σπίτια κοντά στο σταθμό έγιναν φτωχογειτονιά αλλά βλέπεις μόνο την παρακμή από την σιδηροδρομική γραμμή. Κανένα όχημα δεν δίνει μια πιο έντιμη εικόνα της χώρας από ένα τρένο. Κοιτά τους κήπους μας, τις σοφίτες, τους περιστερώνες, τα υπόστεγά μας. Βλέπει τα εσώρουχά μας απλωμένα στη σειρά, κοιτά τα φυτά στον κήπο μας, το σέλινο, τα πράσα μας, τις βεράντες και τις χτιστές ψησταριές μας. Πως οι αγελάδες κάνουν χώρο για τέρατα από τούβλα με την έγκριση της τράπεζας αλλά χωρίς γούστο και πως γέμισαν την φλαμανδική ύπαιθρο. Πάρε το τρένο και δες, μένοντας στο ίδιο σημείο, πως ένα κομμάτι τσιμέντο και μάρμαρο καλυμμένο με σκόνη στην άκρη, παρέχει τελικό σταθμό ξεκούρασης στους αγαπημένους μας".

You always hurt the ones you love

από την μικρού μήκους ταινία..."Las Palmas"

Withnail and I

Withnail: The thermostats. what have you done to them?

I: I haven't touched them.

Withnail: Then why has my head gone numb. I must have some booze. I demand to

have some booze.

I: I wouldn't drink that if I were you.

Withnail: Why not?

I: Because I don't advise it. Even the wankers on the site wouldn't drink

that. That's worse than meths.

Withnail: Nonsense, this is a far superior drink to meths. The wankers don't

drink it because they can't afford it.

Withnail:Ah. Ah. Have you got anymore? Liar, what's in your toolbox?

I: No we have nothing. Sit down!

Withnail:Liar, you've got antifreeze.

I: You bloody fool. You should never mix your drinks!

Γουέστερν

Άκου κιθάρα πάνω στου κόκορα

τα νόστιμα τα άντερα,

ρίξε μπαρούτι

φίλα το κορίτσι

φύγε πριν την αυγή

ζέψε το άλογο καλά

φάε φίδι

πιες ουίσκι

κάψε μαχαίρι

άναψε φωτιά

φτύσε καπνό

τζάσε απ’ τη πόλη

φτιάξε θηλιά

φύσα τη καραμπίνα

κοίτα το λύκο στα μάτια

μάσα χορτάρι

πιες σκόνη

γέμισε πάνινο φλασκί

κλέψε στα χαρτιά

φόρα καπέλο

ξύσε τ’ αρχίδια σου

κοιμήσου σε κοτρόνι

κλώτσα το ποντίκι

ίδρωσε στην έρημο

με πέτρα σκάψε τάφο

με ξύλο στήσε το σταυρό

στο τραίνο κλέψε τα λεφτά

τον μεξικάνο φόβισε

σιτάρι άσε του να φα

και γάμα τη γυναίκα του

πιο γρήγορα απ’ το διάολο.

Σε δώμα πιο βρώμικο από σένα

κάνε μπάνιο μισό,

μην έχεις όνομα

ζήτα σπίρτο

με αίμα στα δάχτυλα

κλείσε το μάτι στο παιδί

με ξέρα στα χείλη

σκύψε σ’ ανύπαρκτη πηγή

φύλα τη δεξιά σου τσέπη

το όπλο κοίτα να ‘ναι εκεί

γιομάτο όλο σφαίρες

έρχεται ο άλλος από ‘κει

για να στην σφουντουρίξει.

Αγρίεψε το βλέμμα σου

χόρεψε τα δάχτυλά σου

ετοιμάσου

ετοιμάσου

ο θάνατος στα καουμπόικα

συμβαίνει πάντα μεσημέρι.

What Drink Did... (1909)

Director: D.W. Griffith/Wr: Edward Acker
Cast: David Miles (Alfred Lucas), Florence Lawrence (Mrs. Lucas), Gladys Egan (Daughter #1), Adele DeGarde (Daughter #2)

“Father, dear father, come home with me now!
The clock in the steeple strikes one;
You said you were coming right home from the shop,
As soon as your day's work was done.”
From “Come Home, Father” by Henry Clay Work

πηγή: boozemovies.com

Gegen die Wand

h.e...l...l

"Κόλαση είναι η στιγμή που μπορούσες να φύγεις και δεν το έκανες"