Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Γιώργος Μανάδης / Στο Εργοστάσιο κραγιόν



Spring όπως πηδώ.

Δεν νομίζω να αντέξω έναν ακόμη τέτοιο χειμώνα.
Σήμερα ένιωσα τους μυς του δεξιού μου ποδιού να αχρηστεύονται.
Αργότερα ζέστανα τον εαυτό μου.
Σχεδόν ίδρωσα.
Περιμένοντας την επιστροφή τους διαβάζω.
Ήδη άπλωσα αίμα στους τοίχους.
Εδώ στο εργοστάσιο κραγιόν.


Crayon Fac.

Στο εργοστάσιο κραγιόν η θέση μου είναι να ακονίζω τις μύτες.
Η φίλη μου-δύο χρόνια με οφέλη-είναι δοκιμάστρια.
Όλο το χειμώνα αναμέναμε τους κυνηγούς.
Μόνοι.
Άθερμοι.
Της σπάνιας γλυκόριζας.
Με καφέ στυφό που στάδια έχανε την ποτένσα του, νερό, μακαρόνια, πατάτες, ταχίνι με κακάο και μέλι.
Ζάχαρη κλέβαμε. Μαζί με αλκοόλ.
Ο καφές ήταν θέμα εγρήγορσης. Και επιβίωσης.
Είχαμε συνδυάσει το άνοιγμα της πόρτας με το γαύγισμα των σκυλιών

Arkeau.

Αν είναι να κουβαλάς πτώματα καλό είναι να τα κουβαλάς στην αγκαλιά σου.
Σαν μια κατσαρόλα νερό.
Κυνήρηδες.
Σκαμμένοι μες στο βουνό σαν παλιές αμερικάνικες βάσεις.
Ο οδηγός που με έφερε πρώτη φορά εδώ ήταν λίγο κουφός.
Ή εγώ μίλαγα πολύ σιγά τότε.
Και είχε χαλασμένο ραδιόφωνο.
Στην πρώτη στάση κουβαλήσαμε γύρω στους 100 τόμους εγκυκλοπαίδειες και μαγειρική.
Σε ένα σπίτι με κήπο σε μια ανηφόρα.
Από τότε έχω να πάω στο σπίτι μου στο Αρκώ.

Soci.

Στο εργοστάσιο έβλεπα πάντα την ανάσα μου.
Στην αγγελία ζητούσαν τόνους περίεργα πράγματα.
Στα κοινωνιολογικά κουτάκια ρωτούσαν μόνο πως επηρέασε τη σεξουαλική μας ζωή το Snakes on a Plane.



Φωτογραφία: Γιώργος Μανάδης
περισσότερα ποιήματα στο προσωπικό του ιστολόγιο