κι αν υπάρχει
πες του να τρελαθεί,
γιατί έτσι κι αλλιώς
ο χορός του θανάτου
πληρώνεται πάντα καλά.
Οι ποιητές γράφουν για τα παιδικά τους χρόνια,
οι ζωγράφοι βάφουν τα παιδικά χρόνια των ποιητών,
το ουίσκι παίρνει τα πάνω του σαν μπαίνει ο χειμώνας
και οι ετοιμοθάνατοι ψηφίζουν κάθε τετραετία.
Και πάλι έτσι όμως
με τα μαλλιά να πέφτουν
σαν ο έρωτας έχει αισθανθεί τα πάντα,
τα σκουπιδιάρικα να γυρεύουν
μια μεθυσιά ξημέρωμα
και τα τελειωτικά παγάκια
να βάζουν την μπλούζα ανάποδα
όταν οι νύχτες τραβάνε μαχαίρι
και το ταβάνι μοιάζει με κρεμάλα.
Γιατί έτσι κι αλλιώς
βλέπω αυτή τη φορά,
ο ένας πουλάει δράμα
κι ο άλλος τον βοηθάει
με τη κουρελού της απάτης
κάθε που η ομήγυρης
με μπουκαλάκι κλάμα
τραβά να ξεσπαθώσει.
Δεν υπάρχει τίποτα.
Τα χέρια ιδρώνουν,
τα μάτια πιστεύουν στο τρόμο
τα πόδια κλωτσάνε τη ψυχή
και η καρδιά τραβάει τα χαλινάρια
μπας και το σώμα γανώσει αίμα
στα τσιμεντόχορτα της πόλης.
Μακάρι νά ‘χα ένα πιστόλι
να του δώσω απόψε.
φώτο: εξώφυλλο από την συλλογή των Flaming Stars / Ginmill Perfume
