Κι εσύ έχεις τη δικιά σου ελπίδα
μια παράξενη φιλοδοξία - διαφορετικά όνειρα
Ποιός είσαι λοιπόν εσύ να μου πεις πως είμαι λάθος;
Και ποιός είμαι εγώ να πω πως είμαι σωστός;
Μολονότι ζούμε με διαφορετικούς τρόπους,
γιατί συζητάμε, γιατί πάντα τσακωνόμαστε;
Ένας άνδρας που διαφώνησε με το καθεστώς κρίθηκε ως ύποπτος.
Κάποια βραδιά, μερικοί άντρες τον πλησίασαν –
«διαβάσαμε τα βιβλία σου, θα 'θέλαμε να ‘χουμε μια κουβέντα μαζί σου».
Κι έπειτα τον κλώτσησαν γύρω σ' όλο το κελί
Έκαψαν το πρόσωπό του με τσιγάρα
Είπαν: «Να θυμάσαι, εμείς είμαστε ο νόμος. Αγαπάς την οικογένεια και το σπίτι σου»;
Φαίνεται πως οι ηλίθιοι ελέγχουν τον κόσμο,
το πυρηνικό κουμπί, το δηλητηριώδες στυλό.
Οι περισσότεροι από μας βρισκόμαστε στο σκοτάδι,
αλλά τότε είμαστε μόνο «μικροί» άντρες.
Αλλά οι «μικροί» άντρες έχουν στόματα να ταΐσουν
Και οι «μικροί» άντρες δεν θέλουν να σκοτώνουν
Έτσι οι «μικροί» άντρες δε σκοτώνουν ποτέ,
εκτός κι αν βέβαια, η γη είναι ακόμα όρθια.
Έχουμε μια ψαλμωδία, δεν έχει ρεφραίν, δεν έχει καν όνομα
Όμως μας βοηθά μες στη νύχτα να ξέρουμε πως το φταίξιμο δεν είναι δικό μας
Είναι απλώς άλλο ένα τραγούδι διαμαρτυρίας
(«Ω! τι όμορφο τραγούδι διαμαρτυρίας»)
Με λέξεις που προσπαθούν να σε κάνουν να σκεφτείς
(«νομίζω θα πάω να πιώ ένα ποτό»)
Αλλά επέστρεψε την αυγή ξανάρχισε να ψάχνεις
για την τελευταία σου δύναμη
Τον χαμένο σου κρίκο
Στίχοι: Mark Wilkins
Απόδοση στα Ελληνικά: Γιώτα Παναγιώτου
Ζωγραφιά: Jan Woolly
