Κραυγές από ραχοκοκαλιά, περάσματα βοής ξεριζωμού, κιθάρα αθίγγανου με το χέρι ξεραμένο πάνω απ’ τη χορδή που μετράει ματωμένα σκυλιά - φαντάσματα πίσω απ’ το δέρμα Χώμα ιδρωμένο μ’ ανάσα αγωνίας και δόντια που ξεπετσιάζουν δάχτυλα χωρίς ανάγκη να το σκάψουν. Ίλιγγος στη γλώσσα, σαπίλα στη γωνία με το μονόγραμμα σου σφαγμένο λίγο πριν η δεξιά αρτηρία παίξει σαν κλειδοκύμβαλο για να σε ξεμοναχιάσει. Ζωστήρα κάτω απ’ το κρεβάτι λίγο πριν ο άντρας σου σαλιώσει τα μάτια, απ’ έξω ακουστεί η μαύρη γάτα που ζευγαρώνει και ο ήχος στο σώμα ενός παιδιού που το σπάει η μάνα του στο ξύλο. Θρόισμα μπουκάλας στον αέρα, ραπισμένοι στίχοι, μαστίγια μολύβια και φρίκη στα λαρύγγια. Μνήμες χαρακώματα, τραγούδια διαλυμένες σχέσεις, υποβρύχιοι τάφοι, χαρές που φεύγουν με τα πόδια, πληγιασμένα χιλιόμετρα, τα όπλα στη θέση τους, λείπουν δύο, ύπνος ηλίθιος, μεθυστικός, παγκόσμιες αφυπνίσεις, τζιβάνα στον έρωτα, παγάκια στην αγάπη και βροχή πάντα στους χαμούς. Αέρας που σέρνει νεκροφόρες, άδικος θάνατος σου λέει, τρίξιμο κοκάλων σε καπηλειά κάτω απ’ τη κόλαση με ψυχές που ήπιαν, πρεζώθηκαν χάιδεψαν την τριχιά στο λαιμό τους, δεν ησύχασαν ποτές. Λυγμοκραυγές με τριαντάφυλλα, αρώματα στις καπότες, λιβάνι το πρωί, λάδι το μεσημέρι, πεθαμένο ζώο στα εντόσθια το βράδυ. Νανουρίσματα εμβατήρια για την αϋπνία, χάπια και σταυροκοπήματα, σαράντα μέρες για μνημόσυνα, κάτι για τα φαντάσματα, για τις μούσες που δεν είναι πια αιτίες, το κουρασμένο ξεκίνημα απ’ την αρχή, τους κάδους που έγιναν τροφή, το ξέσπασμα πάνω σου σαν φεύγεις και δεν υπολογίζεις τίποτα σαν στον χορό τον τρομερό, μαντήλι σου κρατάνε πια πλοία με τραγωδίες.
Κοίτα να μετράς τα σπασμένα κόκαλα, ν’ ακούς τις βρομωδείες και να θυμάσαι πάντα πως δεν είμαστε πέτρινοι κι αναίμακτοι.
Το κείμενο είναι επηρεασμένο από το χθεσινοβραδινό live του Matt Elliott και ο τίτλος της ανάρτησης από το καινούργιο single του καλλιτέχνη.
Ένα αφιέρωμα για τον μουσικό είχε γραφτεί ΕΔΩ
O Πίνακας του Vania Zouravliov, ζωγράφου που κοσμεί σχεδόν όλες τις δουλειές του Elliott
