Τόσοι αιώνιοι έρωτες
κι εγώ να σπάω τα δάχτυλά μου
τόσες καύλες
και κορμιά
και σάλια
και κρεβάτια που πάνε
πέρα δώθε
και μουνιά
και ψωλές
και βυζιά
φτασμένα
τρεμουλιασμένα
και ζέστη
και κρύο
κι αγάπες
που της κυνηγάνε
τα ποντίκια
ξασμένες
χυμένες
με πουλιά
νεκρά
για πόδια
και κώλους
παιδεμένους
ξεροκαυλομένους
σαν τσίρκου
ελέφαντα
τ’ αρχίδια
πιασμένα καλά
φυλακισμένα
κουκούλες
στα κορμιά
ψίχες σπέρματος
στη κοιλιά
φιλιά
ανεπρόκοπα
χωρίς πάθος
χωρίς φωτιά
χωρίς κολλώδη λύσσα
και δίχως
άντερα να κατασπαράζουν
λουλούδια.
Τόσοι αιώνιοι έρωτες
κρεμάλες
και μπελάδες
λαρύγγια άγρια
κρωξίματα πιωμένα
παρτούζες
μ’ άλλους εαυτούς
σεντόνια γεννοφάσκια
πάνινο σπρώξιμο
λαλιά
κι έξω απ’ τη τρύπα
αίμα
γλώσσες
πλυμένες σε υγρά
κι οργασμοί κρανία.
Ας ανάψει κάποιος το φως.
