Κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 και όταν τα «παιχνίδια» ανάμεσα σε χαρτιά, μποτίλιες αδειανές και μπόλικα ναρκωτικά φλέρταραν μέσα σε διαμερίσματα άγια και λυσσασμένα για πιότερη ζωή, τρεις μελλούμενοι αρχοντικοί παρίες της ποίησης και της ίδιας της ζωής καίγονταν σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά γράφοντας ομαδικά ποιήματα που πετάγονταν απ’ τη μια γωνιά στην άλλη. Σ’ ένα από εκείνα τα δωμάτια η ιστορία έφερε τους Jack Kerouaq, Neal Cassady και Allen Ginsberg να γράψουν ένα «παιχνίδι» ποίημα με τίτλο Pull My Daisy. Ο καθείς έφτιαχνε κι ένα στίχο, ο επόμενος τον συνέχιζε και ο μεθεπόμενος δίχως να έχει δει τον πρόπροηγούμενο, συνέχιζε την νύχτα ή την μέρα πάνω στο χαρτί. Το ποίημα ήταν τούτο εδώ...Pull my daisy
tip my cup
all my doors are open
Cut my thoughts
for coconuts
all my eggs are broken
Jack my Arden
gate my shades
woe my road is spoken
Silk my garden
rose my days
now my prayers awaken
Bone my shadow
dove my dream
start my halo bleeding
Milk my mind &
make me cream
drink me when you're ready
Hop my heart on
harp my height
seraphs hold me steady
Hip my angel
hype my light
lay it on the needy
Heal the raindrop
sow the eye
bust my dust again
Woe the worm
work the wise
dig my spade the same
Stop the hoax
whats the hex
where's the wake
how's the hicks
take my golden beam
Rob my locker
lick my rocks
leap my cock in school
Rack my lacks
lark my looks
jump right up my hole
Whore my door
beat my door
eat my snake of fool
Craze my hair
bare my poor
asshole shorn of wool
say my oops
ope my shell
Bite my naked nut
Roll my bones
ring my bell
call my worm to sup
Pope my parts
pop my pot
raise my daisy up
Poke my pap
pit my plum
let my gap be shut
Μια δεκαετία αργότερα τα πάντα έρχονταν να μπουν στην θέση τους. Ο φωτογράφος Robert Frank όπου αποθανάτισε όσο κανείς άλλος την πραγματική Αμερική κι όχι την χαζοχαρούμενη πλευρά της, μαζί με τον εικαστικό Alfred Leslie αποφασίζουν να γυρίσουν την πρώτη τους ταινία. Ένα μικρό φιλμ κοντά στην μισή ώρα όπου θα αποθανάτιζαν εντελώς αυθόρμητα και μεμιάς την ιστορία ενός ζευγαριού. Ένας σιδηροδρομικός υπάλληλος (Milo) και μια ζωγράφος (Beltiane) όπου οι παρέες τους ξεβραχνιάζουν μονάχα με ποιητές, δέχονται επίσκεψη σπίτι τους από έναν επίσκοπο. Οι ποιητές ξεκινούν τα δικά τους και η ιστορία παίρνει μια ακατανόμαστη τροπή. Το γεγονός που παρακολουθούμε στο φιλμ είναι βασισμένο σε πραγματικό γεγονός που συνέβη στο Neal Cassady και την ζωγράφο γυναίκα του Carolyn, ενώ όπως αποδείχτηκε χρόνια αργότερα και σ’ ένα άρθρο του Alfred Leslie η ταινία έγινε με σενάριο, πρόβες και πλάνο καταρρίπτοντας τον μύθο του αυτοσχεδιασμού που την ήθελε να κουβαλάει στα κιτάπια της. Το ποίημα Pull My Daisy των τριών αρχιερέων της beat σκηνής έγινε νονός της ταινίας, ενώ κάποια από τα λόγια του ήρθαν να κάτσουν πάνω στην εναρκτήρια jazz σύνθεση της ταινίας που υπογράφει ο David Amram. Ο Kerouaq λειτουργεί ως αφηγητής της ιστορίας ενώ τους εαυτούς τους παίζουν οι ποιητές Allen Ginsberg, Peter Orlovsky, Gregory Corso. Ο μουσικός Larry Rivers στον ρόλο του Milo, η χορεύτρια Delphine Seyrig ως γυναίκα του Beltiane καθώς και ο ηθοποιός Richard Bellamy που ενσαρκώνει τον επίσκοπο.
Το σχεδόν τριαντάλεπτο αυτό ταινιάκι θεωρείτε ένα από τα καλύτερα σινεματογραφικά μανιφέστα όπου ξέβγαλε ποτέ η beat αρτιστική παρτούζα με καλλιτέχνες απ’ όλους τους χώρους, ξεμυτώντας μέσα από ένα «παιχνίδι» που δεν μοίραζε ποτέ από κάτω.
Directed by Alfred Leslie and Robert Frank
1959, 26 min
