Αποσταγμένος δανδής και τρόφιμος πια σε αρρωστιάρα κλινική αποτοξίνωσης, ο αλκοολικός Αλαίν μέσα σε δυο μέρες παίρνει τους δρόμους του Παρισιού μήπως και βρει το πέρασμα από την φαντασία στην πίστη. Η φύση του όμως δεν λέει με τίποτα να τον απαρνηθεί και μέσα σ’ ένα σμάρι αιώνιων ερωτοαπαντήσεων αποφασίζει να περάσει από τον ένα κόσμο στον άλλον.
Ο γάλλος συγγραφέας μα και ποιητής Pierre Drieu la Rochelle επηρεασμένος από τον θάνατο του φίλου του και σουρεαλιστή ποιητή Jacques Rigaut, θρονιάζεται και γράφει ένα υπέροχο βιβλίο, κάπου εκεί στο 1931, με τον τίτλο Le Feu Follet (στα ελληνικά, Η Φλόγα που Τρεμοσβήνει, εκδόσεις Εξάντας και σε μετάφραση Χριστιάνας Καραμανίδους ). Ο la Rochelle δεκαπέντε χρόνια αργότερα και αφού είχε πιο πριν ασπαστεί τον παρανοϊκό φασιστικό κόσμο ενός κομπλεξικού με μισό μουστάκι αυτοκτονεί γεμάτος αηδία και τύψεις για τον υστερικό λειμώνα που διάβηκε το τομάρι του.
Το 1963, ένας άλλος γάλλος που κλεινόταν μέσα σε ασανσέρ για δολοφόνους, παίρνει τον πανέμορφο Maurice Ronet ώστε να ηθοποιήσει τον ρόλο του Alain Leroy από το βιβλίο, βάζει μια μπαγκέτα στο χέρι του Erik Satie για να μελοποιήσει την φλόγα και η κάμερά του σινεματογραφεί μια από τις καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Ronet δίνει μια άπιαστη ερμηνεία, ο Louis Malle σε βουτάει απ’ το λαρύγγι με τα πλάνα του κι ένα άρρωστο Παρίσι γίνεται τόσο αναιμικό που χάνει την τότε μποέμικη φήμη του.
Ο παρακάτω διάλογος απ’ την ταινία και στην ουσία ένας μονόλογος του αλκοολικού Αλαίν μέσα σ’ ένα πάρτι με πρώην ερωμένες και κάλπικες φιλίες του παρελθόντος, είναι ένα καταθλιπτικό κρεσέντο ενός ανθρώπου που έκανε τα πάντα αλλά τελικά δεν μπορούσε. The sensitivity was in my heart, not my hands, λέει η διαφημισμένη ατάκα του φιλμ. Όσο για το βίντεο που ακολουθεί...ένα μονταρισμένο ποίημα με σκηνοθέτη τον Malle, πρωταγωνιστή τον Ronet και μουσική από τον αξεπέραστο Satie.
~ ~ ~
Είμαι μεθύστακας, το αλκοόλ είναι μια βλακεία...οι μεθυσμένοι είμαστε κακομοίρηδες και το ξέρουμε...σβήνουμε γρήγορα.
- Αλαίν, το παράκανες...
- Θα φύγω...πρέπει να φύγω, έχω αργήσει...είμαι άνδρας αλλά δεν είχα ποτέ μου λεφτά και γυναίκες...κι όμως είμαι δραστήριος...αλλά δεν μπορώ να απλώσω τα χέρια μου...δεν μπορώ να αγγίξω τα πράγματα...κι όταν αγγίζω κάτι δεν νιώθω τίποτα...
...δεν ξέρετε πως είναι να μην μπορείς να αγγίξεις τίποτα...δεν μπορώ να θέλω....δεν μπορώ να επιθυμώ...τις γυναίκες που είναι απόψε εδώ...δεν μπορώ να τις επιθυμήσω γιατί με τρομάζουν...η Σολάνζ για παράδειγμα...πέντε λεπτά μαζί της και νιώθω σαν μυρμήγκι...θα θέλω να εξαφανιστώ...
- Σολάνζ, είσαι η ίδια η ζωή...άκου ζωή όμως...δεν μπορώ να σ’ αγγίξω...είναι φρικτό...είσαι εδώ μπροστά μου και δεν βρίσκω τον τρόπο...δεν βρίσκω τον τρόπο...
