Άκληρος Πόνος

Έγραφα.
Έπινα.
Ξεκληριζόμουν από μια γενιά.
Και το στασίδι μου τα πόδια της.
Και οι αντοχές μου σε άλλη εποχή.
Και ο καρπός από τα στήθη της,
σφραγισμένος στη κοιλιά μου.
Και τα μάτια μου μαύρα.
Κι ένας φίλος να μου κρατά το χέρι.
Έγραφα.
Έπινα.
Ξορκιζόμουν σε γόνιμα πεζοδρόμια.
Ειρκτή που μ’ επωάζει και ύστερα με διώχνει.
Χείλη που τσακώνονται με τη βραχνάδα του πρωινού.
Και μια φυγή.
Και τα φιλιά που δε λένε να μοχθήσουν για τίποτα.
Άκληρος πόνος.
Και πάντα κατάφορος.
Και για να ωριμάσεις,
πρέπει να είσαι ικανός,
για πολλά ξημερώματα,
στο ικρίωμα της ζητιανιάς μας.

Από την ποιητική συλλογή

"ΑΝΝΑ"

ΕΡΙΦΥΛΗ 2005