For Those...

Με το πιστόλι στο κρόταφο!
Για το τελείωμα και τρομερό πέρας της θεσφατιάς.
Για το άγγιγμα στο χέρι,
του διαβόλου το δεινό.
Για το σάλιο μου που δε λέει να ερημώσει.
Για τις άστοχες προτάσεις που κλωθάνε μια ανερμάτιστη σκοταδιά
και για τα χέρια μου που δε λένε να σταματήσουν το μίσος.
Για τα μάτια μας που πάντα θα μας τσούζουν.
Είτε από το δάκρυ,
είτε από την αηδία,
είτε από την γαμημένη παραίτηση των πάντων.
Για τους ποιητές που συνεχίζουν
να είναι η κοροϊδία των θνητών.
Για τους ποιητές,
που πάντα θα υποφέρουν.
Όχι γιατί πρέπει,
αλλά γιατί τους προστάζει η φύση τους να πάνε εκεί.
Για τους ρομαντικούς που θωπεύουν τ’ αθέατα.
Για τους ταξιδιάρηδες του κακόφημου ριζικού.
Για τους επόμενους,
τους άχαρους
κι αγίνωτους,
τους πραγματευτές της μοίρας
και τους καλλιτέχνες του θανάτου.
Για το γνώριμο άρωμα σάρκας που μας προσκυνάει
στη πατωσιά της ακόρεστης πείνας.
Για λίγη δροσιά,
πάνω στο ξέχειλο κορμί μιας ακατανόητης επανάστασης.
Για την προστυχιά και τη συγκατάνευση.
Για εκείνη τη γυναίκα
που κλείδωσε τη μοίρα μας στη ρεμούλα των καιρών.
Για σένα.
Μοναδική μου.

Από την ποιητική συλλογή

"ΑΝΝΑ"

Εκδόσεις ΕΡΙΦΥΛΗ

2005