Μεσημέρια που χόρεψα σε
μπαρ
σαν τη μαϊμού
που της βαράς το ντέφι
κι εκείνη
πουτανεύει το τομάρι.
Τρόμος
από παιδί λακισμένης
να ψάχνει τα συρτάρια.
Δευτέρα πρωί
ο σταυρός
χυμένος στο κοντάρι
βουτάει σαν όνειδος
στης τρύπας την αγρύπνια.
Λίγδα αγύρευτη
δαχτύλου το ξεράδι
που τόλμησε το γύρεμα
καυλώνοντας τις μνήμες
κόβοντας τα ονείρατα
σκουντώντας και τη γνώση.
Κάπου εδώ αρχίζουμε
και κάπου δεν θα φτάσει..
φώτο: ο Stacy Keach στο Fat City
