Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Όλοι χαμένοι



Κάψ’ τα όλα.
Η αγριάδα γρατζουνάει σκοπιές,
το ξύλο φυτρώνει στο γυαλί
και τα χιλιόμετρα
μετά τις δώδεκα
τσουγγρίζουν κόκαλα.
Δεν θέλω να πέσω τώρα,
το βυζί μου μετράει μέρες
κι ο χρόνος με τ’ αναθέματα
γυρνάει με λίγδα στο χιονιά.
Δεν θέλω να περιμένω,
το πάτωμα τρίζει
κι εγώ τρελαίνομαι
με τον χρόνο,
την ακρίδα που με γερνάει
και του σκυλιού τον πόνο
που ξεγεννάει
μες στου μουνιού
το αίμα.
Θα πέσω,
κάποια στιγμή θα πέσω
κανένα χύσι
δεν θα κυλήσει
όμορφα μυστικά θα κάνουν ότι θέλουν,
το μάγουλο μου θα πονέσει
και το κεφάλι μου θα φανταστεί
το φως απ’ την κουβέρτα.
Δεν θέλω να πέσει τίποτα απόψε
Τίποτα.

φωτογραφία: Γιώτα Παναγιώτου