Και η θωριά μου,
δεν έγινε ποτέ αυτό που θέλησες.
Μονάχα περασμένη,
να γράφει προτάσεις μπας και καταδεχτείς να την καταπιείς.
Να γράφει γι’ αυτά που ερωτεύθηκε σε σένα.
Να ξαγρυπνά κ’ ύστερα να πνίγεται.
Να νιώθει το κορμί της μια υποχρέωση.
Να γίνονται τα μάτια μιας άλλης εποχής.
Ασήκωτης για το τελευταίο σου χτύπημα.
Κι ανίκανης να σταθεί στα ξέφρενα πόδια της.
Να διαλύεσαι πάντα σε μια καρέκλα.
Κ’ η γυναίκα,
Εσύ,
να βουρκώνεις τ’ άπιστα μάτια μου,
πριν ακόμα μεθύσουν.
Έτσι είναι ο έρωτας.
Πόσοι λεχρίτες άντρες δεν απέφυγαν τη φύση τους;
Η επιμονή σε κάνει καλύτερο.
Η ματαιοδοξία να μείνεις μοναδικός σε χλευάζει πίσω από τη πόρτα.
Φωτογραφία:
Το pulp εξώφυλλο του βιβλίου:
"Junkie: Confessions of an unredeemed drug addict"
του William Lee
