Είναι τα σάλια κ’ η σακούλα
τα χύσια και τα σκάγια
Είναι ο διάβολος
και το σκυλί
ο κόκορας στο όπλο
και το κεφάλι σου στον τοίχο
που ζέχνει όλα τα τζάμια.
Είναι αυτό που είναι εύκολο
να φτιάξεις ένα ποίημα
καθώς το ποίημα
περιμένει
καθώς το ποίημα θέλει γυναίκες
και άντρες
χαμένους
παιδιά κατουρημένα
έρωτες διαλυμένους
κρεβάτια
και θάλασσες.
Ωραία είναι όλα αυτά,
η ζωή τα ξέρει καλά
αλλά τώρα έχει κάτι,
κάτι άλλο,
κάτι από δρόμο
κάτι από αίμα
πραγματικό
κι όχι αυτό που
βλέπεις
σ’ ημερολόγιου φυλλοκάρδι
όχι αυτό που γράφεις
σε ιστολόγιο σακάτης.
Η ζωή έχει άντερα,
φλέβες κομμένες
νύχτες δαρμένες.
Η ζωή έχει τα σκαλοπάτια
που μυρίζεις στου σουγιά
κομμένα αυτιά
και τρόμους μες στο σπίτι.
Τα χούγια της
το μεθύσι της
ένα σφυρί δίπλα στη πένα
μία σκαφτιά δίπλα απ’ τη στάση
ένα πανί σκαμμένη στύση
και βήχας κόκκινος
πριν με γαμήσει.
Η Ζωή..
Ναι,
η Ζωή…
ξέχασα πως ήταν ποίημα που την έκανα κορίτσι.
Πλάκα θα ‘χει κι απόψε μωρό μου!
