Κενό – ας γράψουμε
Για το κενό
Που τίποτα δεν έχουμε να πούμε
Για το ψέμα
Το πεταμένο
Το ειδεχθές
Και για την έχθρα
Που φωλιάζει
Σκορπιός κουρελιασμένος
Σαν βελόνα
Στο απρόσωπο
Του αυτοσεβασμού
Στο έγκριτο δέος
Σουβλισμένο
Από της κάνες
Της αλλόκοτης συνήθειας
Διασχίζει
Τα φτωχά όνειρα
Έρωτα
Των επαναστατών στη φρίκη
Τα σκόρπια τους μπαρούτια
Που με βία τραβάν
Χειρόφρενο στη μιζέρια
Κι ακολουθούν
Ακολουθούν
Τη χασμωδία
Μιας βραστής συμπόνιας
Παινεμένης
Απ’ τ’ άκρατο πλήθος
Της άφταστης και κραυγαλέας ουτοπίας
Που δεν λογαριάζει
Την καλλιέργεια των καρδιών
Τ’ όργωμα το γάζωμά
Και το στιλέτο
Εντός τους
Η χώρα σου
Η μόνη ομορφιά
Π’ αντέχεις
Και σε σκοτώνει
Με τραύματα π’ ανελλιπώς
Φωτογραφίζεις
Και γουστάρεις
Αυτή την ανθεκτική
Διαταραχή της
Τέρας!
Σε βρίσκω
Σ’ όλα τα ονόματα
Που ψεκάζεις στους τοίχους
Και στην ανάβω
Ως συνθέτης
Ο Προκρούστης
Της μύχιας σκοτοδίνης
Καθώς γυρνάει σελίδα
Ο Εφιάλτης
Στη μόνη όψη
Που δεν σε ριζώνει
Στο απέραντο
Μονοπάτι
Του λαξευτού σου θρήνου
Στην αχίλλειο φτέρνα
Καίγεται
Στα επίπεδα
Φωνητικών οργασμών
Που ευνουχίζουν
Το ταγάρι του τεμπέλη
Κρεμασμένο στο φαράγγι
Την τάφρο
Τη γυναικεία
Χαράδρα
Με το κόκκινο
Άρωμα της
Κουρτίνα
Να σκίζεται
Και ν’ ανταμώνει
Στη στάση
Αποκαλύπτοντας
Ευδιάκριτα
Την άχρηστη ουσία
Των αερογραμμών
Του προστάτη θεού
Απογυμνωμένου
Να σου κάνει νάζια
Η κουφάλα
Η Τρίτη υπόσταση
Κλείνει το μάτι
Κι από κει
Θα διαρρεύσει
Ο τόπος της νύστας
Που σε σκλαβώνει
Φως μου
Ουράνιο νήπιο
Της πατρίδας
Υβρεολόγια
Γειτονική ανακρίβεια
Χύσου
Απ’ τ’ ορατό του κόσμου
Του φυσικού
Υποταγή και βουλή
Καλπάζει
Πάνω σε τυφλά
Σε πεινασμένα
Δόντια
Του ερέβους
Χάσου
Και μην ακούς κανένα
Που προσκυνά
Κι υποκλίνεται
Καρικατούρα κι ο ίδιος
Επαναλαμβάνει ό,τι λέγεται
Σκασίλα μου
Αν σ’ έχω εμπρός μου
Το κρύο σου σκήπτρο
Δεν με παγώνει!
