Εκείνο
που χε σημασία
ήταν
να μην πέσω απ το πατάρι
γι’
αυτό και λίγο πριν το τέλος
έπαιζα
το «Ακρογιαλιές Δειλινά»
σε
σερφ ρυθμούς,
τη
Μαλαγκουένα
σε
γκαράζαποθήκη
να
στρώνει μια στενή μαύρη γραβάτα
ξαφρίζοντας
μικρά βιβλία
που
‘γράφαν τα όνομά μου
κάθε
που ναρκοληπτικά σάλια
ζητούσαν
κρεμασμένες μουσικές
κι
ερωδιούς με αιλάινερ.
Από
τη θέα στη μπάρα
μέχρι
το σώμα απ το σκαμπό
απείχε
μόνο ένα σάλτο
κι
όταν το προσπαθούσα
ήταν
μονάχα για κατούρημα.
Ποτέ
δεν έπεσα
και
όταν καμιά φορά ο μάστρος έλεγε
«θα βάλω φωτιά σε τούτο το μαγαζί»
ανέβαινα
και πάλι στο πατάρι
συνεχίζοντας
με Νίνο Ρότα
παιγμένο
απ την ανάποδη.
«Μπορεί
ακόμα μπορεί
να
έχει πια τρελαθεί»,
ούρλιαζε
μια θαμώνας.
φώτο: οι Dirty Fuse
κλικ εδώ
