είμαι
ο Άνθρωπος που μιλάει. Αλήθεια. τα λόγια Δεν είναι επάγγελμα. για εμένα. είναι
Αξία & Πάθος. είμαι καλά. καλά είμαι. όμως
κλαίω. κ΄ είμαι υγιής αλλά στεναχωριέμαι τόσο. συνεχώς λυπάμαι. μια χαρά
είμαι μέσα στον πόνο. ωστόσο. Ναι είμαι τέλεια το παραδέχομαι. περίπου. μα
υποφέρω. κανένα πρόβλημα καμία κακουχία. είμαι ελεύθερος. νομίζω; να τυραννάω
το μυαλό μου. "Πετουρεί κι εμένα η ψυχή μου, δε λέω". αλλά τα καταφέρνω
να ξεχνιέμαι με φίλους που καταλαβαίνουν. άραγε υπάρχουν; με δένω. ο ίδιος μου
εαυτός με συλλαμβάνει. ο εαυτός μου ένας γαμημένος μπάτσος. μου φοράει
βραχιόλια. μου τα παίρνει όλα. Εσένα πρώτα. με χώνει βαθιά σ' ένα κελί. ένα
κελάρι. με μία όμορφη. μία και μοναδική παρέα. στα μάτια των συγκρατουμένων
βλέπω εσένα μοναχά. με σκοτώνεις. και δεν καταλαβαίνω. πως είναι δυνατόν να σου
αρέσει να σκοτώνεις. αυτό το πράγμα το δυσεύρετο. το αθώο κι Ωραίο με την
αρχαία έννοια η τελευταία λέξη που ξεκινάει πάντα από Α. και με κοιτάνε. τα
δικά μου μάτια. τα από μέσα. να πεθαίνω. και ταυτόχρονα να αναπνέω. βαριά να
παίρνω ανάσα. Ανάσσα - Αργοσβήνω. τρέμω
χάνομαι σκάω. με ο,τι ζητάω πορεύομαι στον χρόνο χωρίς να το έχω. αλλά ρε φίλε
πάντα το κουβαλάω μαζί μου. το φοράω στο νου μου το ξεπλένω με δάκρυα να
καθαρίσει να γίνει έντονο διάφανο να γενεί αγωνία κι έπειτα το καταστρέφω. σε
πρώτο πρόσωπο προστάζει η λεηλασία να επιτάξει. είμαι εκείνο που το αφήνουν.
σταδιακά διαδοχικά όλοι ένας ένας μία μία. Μόνο. αυτό που πάντα άλλωστε
ισχυρίζομαι πως επιδιώκω. αλλά δεν ξέρω ακόμα. πόσο μακριά θα φτάσω για να σου
πω, ότι είμαι αυτό που δεν σαπίζει. δεν διαβρώνεται δεν χαλάει. είμαι κάτι.
μέσα στο στήθος. βαράει χτυπάει κοπανιέται γελώντας ξαφνιασμένο έντρομο
απλησίαστο πλάσμα. το άρωμα του αντίο παντοτινό στα ουράνια.
Πίνακας: Francisco Goya / Prison Scene
