(ή πως εγέρασε φαφνικά,
μια ερωτική δεσποινίς
στην εφηβεία της)
Όποιος
έζησε χωρίς φραγμούς και χωρίς οικόπεδο
φτωχός
δηλαδή – πουτάνας γιός – αλήτης – μέθυσος – φονιάς
να
ουρλιάζει μεσ’ στους δρόμους για την καλοσύνη μεταξύ
των ανθρώπων
είναι
ένα βάλσαμο – παράδοξο βάλσαμο
είναι
και αμνός θεού που αίρει τις αμαρτίες του κόσμου
ή
και το τέλειο προϊόν της εταιρείας: «Μπράβο στους μαλάκες
που
βλέπουν πολύ τηλεόραση». Εύγε δηλαδή
που
κάθεσαι, σκέφτεσαι – φυλλομετράς (ακούεται πιο καλά)
τις
χαμένες ευκαιρίες της νιότης σου.
Και
θυμώνεις – θυμώνεις με τους νέους μας άγρια – ναι, αυτούς
που
ζουν χωρίς φραγμούς – πουτάνας γιούς
κι
ενός μαλακισμένου πατέρα τα τέκνα. Αυτά θυμώνουν και
σκορπίζουν
τα κορμιά τους ζεστή τηλεπάθεια. Αν θέλεις – κοίταξε
πετούν
σαν
πληγωμένα πουλιά – κι εσύ δεν είσαι γιατρός
δεν
έχεις επίδεσμο – ούτε πίστεψες – ούτε κι ορκίστηκες ποτέ
στον
οποιονδήποτε θεϊκό υπουργό της υγείας.
Και
μόνο ζεις – δίχως φραγμούς – και δίχως ηθική
και
συμφωνείς – με τη δύστροπη φωνή των γερόντων
γερόντων
στα είκοσι.
Μια
ήπια φωνή μπαίνει στο κείμενο:
«Δεν
σου είπα να περιμένεις στην αυλή;
Αν
θέλεις – είναι μουσική – μαζί – με τα βυζιά μας»
Τέλος
της φωνής. Κομμένα τα στήθη – και το πέλαγος
γάλα
ξινισμένο – και φύκια ξυδάτα στη Χλώρακα
όπου
σύσσωμος ο Ελληνικός Κυπριακός λαός κάθεται ατάραχος
και
με λάμποντα μάτια απ’ τα δάκρυα κοιτάζει
την
αβύθιστη πράξη της ένωσης – να φανεί στον ορίζοντα.
Μέσα από την ποιητική συλλογή «Τα
Αυτοκρατορικά», Λεμεσός 1996
....................................................................
Για τον ποιητή Ηλία Κωνσταντίνου που έφυγε απ' τη ζωή σε ηλικία 38 ετών και στις 28 / 2 / 1995 ετοιμάζουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο επόμενο τεύχος του Straw Dogs magazine