Το πε η ηρωίνη σφυριγμένη
στους υαλοκαθαριστήρες:
«Από τ’ αλίμενο το ρούμι στο καράβι,
και του πεζόδρομου το αίμα
όχι κακό σακατεμένο
μα από ζαρτιέρα μεθυσμένο,
βρίσκω χαρτιά και ντενεκέδες,
αέρα στη λίμνη,
στη ράχη,
στο σκοινί,
και υγραέριο υπόγας».
Είπε κι ο
καφετζής στον μόρτη γιό του
όταν εκείνος
άνοιγε μπουκάλι:
«Από τα σάλια και της λάβας το κερί
που ζέχνει δάχτυλα,
ταχύτητα και στοίχημα,
φυσάει λαβή με λήθη σφαίρας
κι αγριογούρουνου αντοχή
σαν ξεδιψάει λεπίδα ευλογημένη.»
Το πε και το
καλώδιο στη φλέβα ενός σβέρκου:
«Ο Ιησούς θα σε χέσει έτσι κι αλλιώς.
Αν έμαθες ν’ ακούς καλά μες στα χωράφια
θα ‘ξερες τους άμοιρους
τους μπάσταρδους
με τα ημίψηλα καπέλα
και την μεξικάνικη
τη μέρα των νεκρών
τραγούδι πανωφόρι.»
Είπε εν τέλει κι
ο φονιάς
με το καρφί στο
χέρι:
«Την νύχτα που τα χέρια μου
έφυγαν απ’ τη θέση τους,
είδα δαιμόνια πεπρωμένα
μαντέμι απασφάλιστρο
και καλογυαλισμένο
είδα το νεύμα το τρελό
να με κακοβολεύει.»
Όλα αυτά φυσικά
δεν συμβαίνουν πουθενά
παρά μονάχα στο γραπωμένο
μυαλό
ενός εκκολαπτόμενου
μπαγάσα ποιητή
και αλλόκοτου
παραμυθά, φιοριτούρα συγγραφέα
που χει
μανία με τον θάνατο.
φώτο: Σκηνή από τον "Μεγάλο Ύπνο"
του 1946 με τους Μπόγκαρτ και Μπακόλ
