Σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά
στην ίδια ηλικία με μένα
με τα ποιήματά τους
και τα ιστολόγιά τους
με την βιασύνη τους
και τα καθημερινά ποιήματά τους
κρεμασμένα εκεί
με φωτογραφίες γεμάτες στόμφο
ύφος
χρώματα
νεραιδες
φεγγαρια
θαλασσες
και αλλα τετοια σκατα
βαρύγδουπα
ρομαντικά
και σουρελιστικούς πόνους
τα βλέπω και δεν καταλαβαίνω τίποτα
καμιά φορά αφήνουν σχόλια
σε ποιητικούς τόπους
και μιλούν χειρότερα από εξηντάρηδες
συγκαμένους ματαιόδοξους μπάσταρδους
που νομίζουν ότι η ζωή τους χρωστά κάτι
πολλά παιδιά απ' αυτά μάλλον ακούνε
έντεχνες κουράδες
λατρεύουν τη Δημουλά
έχουν αριστερές όμορφες ιδέες
αλλάζουν σώβρακα στο φέισμπουκ
και την βγάζουν χαζογελώντας στις πλατείες
με μπύρες και τρεμούρα
μερικοί το παίζουν καταστροφικοί
άλλοι παρακμιακοί
επαναστάτες
αγανακτισμένοι
οργισμένοι μαρμελάδας
μάγια ωραία
ζωές καλά προστατευμένες
χαρτί με φράγκα από πίσω
ποιος μοιράζει τελικά;
ποιός χώνει;
έλα εδώ αν μπορείς
και δώσε...
Ένα τελευταίο φιλί στα μάτια της τρέλας
που κρυφακούει από τα πιο λυπημένα ξοδέματα
και λίγο νερό στο μέτωπο
για την κατήφεια του νέου κοριτσιού
που ξύπνησε ταγμένη
να υποφέρει
την καινούργια δεκαετία.
είναι ωραία τελικά να εισαι νεκρός
και διαλυμένος
πίνακας: utrillo
