Οι άνθρωποι που μεθύσαμε μαζί τους, μετράνε μέρες στην αντοχή που ξεδιψάει το συκώτι τους.
Οι γυναίκες που έφυγαν μια μέρα με λιακάδα, κλαίνε στο παιδικό τους κρεβάτι που δε λέει να ξεβρομίσει.
Οι λόγιοι που τα τελευταία χρόνια γράφουν ποιήματα ασυνάρτητα, ξερνάνε λέξεις που κάνουν τα παιδιά που παίζουν τυφλόμυγα να πετούν το μαντήλι στη μούρη τους και ν’ αλλάζουν αυλή.
Οι φωτογραφίες αρνούνται πια να μας κοιτάξουν.
Ακόμα κι εκείνο το μικρό παιδί.
Έχει σταματήσει πια να μαζεύει οβολούς.
Φαίνεται άκουσε τη πρώτη του αληθινή ιστορία.
Τσακισμένη η ζωή του σε δυο στοίβες ρούχα.
Τι κόσμος άνθρωπε μου!
Δεν το είχες καν απ’ την αρχή.
Από την ποιητική συλλογή
"Καλώς ήρθες χειμώνα
γραφιά της νιότης μας"
Εριφύλη 2004
