Κάπως έτσι...τσακίζονται οι σπουδαίοι άντρες

Δεν έχουμε άντερα πια
και σχεδόν μετανιώνουμε πάντα όταν
χτυπάει το ξυπνητήρι
και κατουράμε καθιστοί
για άλλη μια μέρα που
ο ήλιος ξεπροβοδίζει τη χασούρα.
Ανεβάζουμε τα βρακιά μας
φοράμε ασιδέρωτα πουκάμισα
και οι γυναίκες βάζουν κόκκινο κραγιόν μόνο
και μόνο
για να ξεγελάσουν τη βαρεμάρα.
Στριμωχνόμαστε στα στασίδια ενός λεωφορείου
αναπνέουμε τον άτιμο ιδρώτα του διπλανού μας
που ίσως είναι και φονιάς
και νταβατζής
και οικοδόμος
και δικηγόρος
και ιδιοκτήτης παντοπωλείου.
Δεν έχει καμία σημασία όμως καθώς
πατάμε την πυρωμένη άσφαλτο
κι ανάβουμε τσιγάρο
φτύνουμε σ’ έναν κάδο
και ξύνουμε τ’ αχαμνά μας
τρέχοντας για το μεγάλο
κοινότοπο
τίποτα
με κομμένα τ’ αρχίδια μας
πίσω από έναν ξύλινο πάγκο
που στέκεται υπομονετικά
πεθαμένα
χρόνια εκεί
περιμένοντας
την ξεχειλωμένη κοιλιά μας
να διπλαρώσει στον κουρνιαχτό του
για οχτώ ώρες
την μέρα
κάθε μέρα
εβδομάδες θλιβερές
χρόνια
δεκαετίες
αιώνες
μονάχα για να χτυπήσει ένα κουδούνι
και να τρέξουμε
λυσσασμένοι
είλωτες
και τρελαμένοι
στο πρώτο μπαρ της γωνίας.

Κάπως έτσι τσακίζονται
οι σπουδαίοι άντρες

Ανέκδοτο