Ξυπνάς κάποια πρωινά και κάθεσαι στο ειδώλιο του κατηγορουμένου με μια τρύπα στο στομάχι και τα σάλια σου στο ποτήρι του χθεσινοβραδινού σου ποτού. Κάποιοι μετράνε τις μέρες και άλλοι τρελαίνονται καθαρίζοντας το μέλλον, χωλαίνοντας τα βράδια μες τη κοιλιά γνώριμων κομματιών. Βλέπεις πως η μουσική είναι η μόνη σου σωτηρία καθώς τα δάχτυλα των ποδιών σου έχουν ρημαχτεί από τις ολονύχτιες διαδρομές και συνήθειες.
Να κερδίσεις τις μάχες με τις σκιές.
Η γυναίκα σου ανεβαίνει στ’ αεροπλάνο και φεύγει. Το στόμα σου δε μπορεί να καπνίσει άλλα τσιγάρα κι αρνείται να φτύσει μια λέξη κάτι σαν «αντίο» η κι ένα « γεια». Καμία γρια δε πεθαίνει κι όλοι οι παππούδες μεθοκοπάνε στα καφενεία και τα καπηλειά. Οι μέρες του χειμώνα φαντάζουν να μην είναι ίδιες πια. Ξοδεύω τις μέρες μου με το να σε αγαπάω περισσότερο.
Οι δρόμοι της πόλης γραφούν τις ιστορίες μας. Και τα ποιήματα βρίσκουν καταφύγιο στην άχνα του φεγγαριού. Είσαι όλος ένα ψέμα και η κόλαση δεν είναι πια δικιά σου. Τα παιδιά σου δε σταματούν να σφάζουν τη νιότη μ’ ένα βιολί και μπόλικο οινόπνευμα. Κι αλίμονο… οι γυναίκες είναι θλιβερές κι όταν κοιτάς απ’ το μπαλκόνι σου έρχεται να μεταμορφωθείς σε σκύλο. Βρίσκεις όλους αυτούς με το γέλιο στο κουτάκι και σφίγγεις τα δόντια σου γερά. Στερεύει η μνήμη μου, γλύφω τις πληγές μου, ξανασακατεύω τα πόδια μου και φτάνω κοντά σου. Τρομάζω πάνω από μια κόλλα χαρτί κι αφήνω δυο λόγια να κεντήσουν χιλιάδες συναισθήματα, χωνεύοντας τα καλά. Χορεύοντας πάνω σε μια ζωή, πόνους, αναμνήσεις, χωρίς υποταγή.
Όλοι απλά θέλουν να ξεχάσουν.
Το χνώτο μου στέκει πεινασμένο για ένα παραμύθι κι ένα φιλί χωρίς να υπάρχει συνέχεια.
Καλώς ήρθες χειμώνα.
Γραφιά της Νιότης μας.
Από την ποιητική συλλογή
"Καλώς ήρθες χειμώνα,
γραφιά της νιότης μας"
Εκδόσεις ΕΡΙΦΥΛΗ
2004
